Geçmişe doğru bir bakıyorum da... Zaman gerçekten ne kadar da hızlı geçmiş. Blogumu açalı 4 sene olmuş sanki daha dündü okul yolunda arkadaşıma söyleyişim.. Şakayla karışık sözlerime destek vermesi beni teşvik etmesi... Kullandığım ürünleri baktığım ürünleri binlerce kez anlatmamdan olsa gerek yapabilirsin demişti.. Ama istediğimi yapamadım, istediğim sadece içimden geldikçe yazmaktı, içimden geldi ama yazamadım... Türlü türlü bahanelerle erteledim ve yarım bıraktım.. Bu bahanelerimin en büyüğü dersti.. Ders ders ders ve ders... Şu günlerde fark ettim ki dersler için hayatımda çok şey erteledim.. Önceleri 6 7 8 SBS .. Sonra 11 12 üniversite sınavı... Daha sonra ise Tıp içindeki dersleri bahane edip hayatımda çok şey erteledim. Bloguma hiç yazmamıştım ama tıp okuyorum. Anneme yeterince zaman ayırmadım mesela.. Ya da bloguma.. Ya da kitap okumaya, en yakın arkadaşımla daha çok konuşmaya...
Sınavlarım olduğu için en yakın arkadaşlarımdan birinin doğum gününü 2 aydır hala kutlayamadım mesela.. O kadar çok şeyi yarım bıraktım ki.. Fotoğrafını çekmek için saatlerce uğraşıp yazamadığım o kadar çok yazım var ki.. İçimden söyleye söyleye ezberlediğim ama yazıya dökemediğim cümleler o kadar çok ki..
Hayatımdaki karmaşayı fark ettim. Kendimi o kadar çok strese soktum ki yapmaktan keyif aldığım şeyleri bile bıraktım.. Gözümün önü, beynimin içi o kadar karmaşık ki bazen bu bile beni yoruyor.
Buraya kadar çok kasvetli bi yazı oldu farkındayım TAM BURADA toparlıyorum. Yazımı ve kendimi..
Sadeleşmeye karar verdim. Anladım ki ne kadar az eşya o kadar az göz ve beyin yorgunluğu, o kadar az dert. Etrafımı ve kafamı toplamaya ve bir düzene oturtmaya karar verdim. Beynimi karalama defteri gibi kullanmak yerine yazıp plan yaparak düzenli olmaya karar verdim. Okuyup araştırdıkça sizinle de paylaşmaya karar verdim. Yazılarımı kim okur bilmiyorum ama en azından beni seven 1 kişi okuyor ve beni tekrar yazmam için destekliyor biliyorum. Aslında anlatacağım çok şey var, nereden başlasam bilmiyorum ama çok özledim biliyorum.
Aslında beni görseniz ne kadar da cıvıl cıvıl biri dersiniz sanırım, genellikle neden bu kadar heyecanlısın derler bana. Aslında heyecanlı değilim gülerek eğlenerek konuşmayı seviyorum.
Sadece hayatımda son senelerde çok şey değişti hem okulumun ağırlığı hem iç dünyamdaki farklılıklar ve sanırım ben bir yerde kendimi kaybettim ya da kendimden vazgeçtim. Bu sene çok daha iyi anladımki ders için kendinden vazgeçmek yaptığım en büyük aptallıklardanmış.
Yazdığım en dağınık yazılardan biri oldu sanırım çünkü çok dolu ve dağınık kafamın içi her şeyi anlatmak her şeyi yapmak istiyorum nereden başlasam bilmiyorum . Ama bileceğim,,, inşallah bu sefer yapacağım... Hayatımı ve kendimi daha da iyi hale getirrirken burda da paylaşıp zevk aldığım şeylere devam edeceğim. Çünkü hayat kısa ve bu hayatı nasıl yaşayacağımızı belirlemek bizim elimizde. Ben daha sade daha huzurlu ve daha mutlu yaşamak istiyorum.
